De tocht door de Himalaya
Door: Fokje en Jolanda
Blijf op de hoogte en volg Fokje
22 Juli 2010 | India, Leh
De tocht door de Himalaya
Maandagmorgen: we worden verkwikt en uitgeslapen wakker. We kunnen er toch weer tegenaan.
Bij de English Bakery eten we de voor Fokje zo gewoon geworden gebakken eieren. Daar krijgen we later nog spijt van, want waren die het die ons parten gingen spelen ? Voor de lunch slaan we lekkere broodjes en wat fruit in.
Om 9 uur vertrek uit Manali: de bergen in en op. Vol goede moed beginnen we aan de eerste bochtjes. Na een paar uur is er de eerste tussenstop in Marie; we hebben het idee dat we al met ons hoofd in de wolken zitten en dat we ongeveer op de helft zijn; dat bleek iets te optimistisch, we hadden ongeveer 10 % van de reis voor die dag erop zitten!
De wegen zijn hier over het algemeen erg hobbelig; veel gaten in het wegdek, dan weer een zand stuk, grote stenen op de weg en overal wordt er ( klaarblijkelijk) aan gewerkt. Er staan tenminste op de gekste plaatsen mensen, vrouwen en kinderen met schoppen in hun hand stenen te verplaatsen en klein te hakken. Uiteindelijk zal het er wel beter op worden, maar wanneer …. We hoorden dat de pas waar we overheen moesten een paar dagen dicht was geweest vanwege aardverschuiving door regenval, maar nu weer open.
Dat hebben we geweten: al na een paar kilometer kwam het vast te zitten. Grote stromen vrachtwagens, landrovers, bussen op de smalle modderige weg met soms diepe afgronden naast ons.
De stroom naar boven moest op miraculeuze wijze de stroom naar beneden passeren. Omdat wij natuurlijk een groot gevaarte hebben moest de chauffeur zorgen dat we steeds zo stil gingen staan dat de andere kant er langs kon met gevolg dat de auto’s achter ons er met een rotvaart snel even langs scheurden en er voor zorgden dat het helemaal muurvast kwam te staan.
Sanitaire stops waren natuurlijk lastig; al snel werden alle grenzen verlegd en zaten de dames met hun blanke billen bloot aan de kant van de weg tot grote hilariteit van de Indiase voorbijgangers die er graag foto’s van maakten!
Een spannende rit dus die uren duurde. Slimme verkopers kwamen al gauw langs met thee en geroosterde mais.
De stemming in de bus bleef echter goed en we hadden het volste vertrouwen in onze kundige en rustige chauffeur.
De eerste tekenen van hoogteziekte deden zich al voor bij sommige mensen.
Opeens voelde ik ( Jolanda ) me niet goed worden en voor ik het wist was ik flauw gevallen en werd wakker met allemaal ongeruste mensen om te heen. Een vreselijke ervaring met allemaal rare beelden voor mijn ogen. Daarna natuurlijk onbehoorlijk overgeven en aan de zuurstof en de Diamox.. Het duurde best een hele tijd voor ik weer goed bij de tijd was en weer een beetje kleur kreeg. Iedereen was heel erg bezorgd en ontzettend lief voor me.
Wat een toestand. Daarna begonnen bij Fokje de eerste tekenen van buikloop zich aan te dienen zodat ze verschillende malen snel de bus uit moest.
Maar we kwamen bovenop de berg en de rest van de tocht was, alhoewel nog steeds hobbelig, iets vlakker. Maar ook nog wel erg lang en omdat het was gaan regenen ook wel erg eng!
Het was rond 10 uur dat we hier in Jispa aankwamen. Het lukte ons weer om een tweepersoons kamer te bemachtigen waar we eigenlijk meteen indoken.
De rest kreeg een heerlijk diner voorgeschoteld, maar dat zagen wij eventjes niet zo zitten, we moesten niet aan eten denken….
De wc heeft in de nacht veelvuldig bezoek gehad van Fokje…
Dinsdag : Fokje is nog behoorlijk beroerd , gaat ook aan de diomax en aan de diarreeremmers en ligt eigenlijk de hele dag in bed.
Ik ga toch maar een beetje ontbijten en voel me wel wat beter.De rest van de groep is ook erg in de lappenmand door de vermoeiende reis en de hoogte.
Met een paar bezoek ik de Gompa ( klein klooster ) verderop; mijn eerste Boeddhistische tempel.
Het lukte me zelfs er naar toe te klimmen want al die dingen liggen hoog aan de weg.
Woensdagochtend: de wekker gaat om 4 uur want om 5 uur gaan de aan de lange tocht beginnen naar Leh; met 3 hoge passen en 16 uur in de bus voor de boeg en nog steeds diarree zien we het niet zo zitten allemaal maar is geen weg terug!
Er zijn meer zieken; Jacqueline zit als een zoutzak voor in de bus naast een lamlendige Ineke wat een komisch plaatje oplevert maar niet echt leuk is voor de betrokkenen.
De tocht is adembenemend in alle opzichten; door de hoogte hebben we bijna geen lucht meer en de uitzichten zijn fantastisch! Het is niet te beschrijven wat je ziet tijdens zo’n tocht door de Himalaya!
Besneeuwde vlakten, grillige rotspartijen, prachtige kleuren, stupa’s, gebedsvlaggetjes, kleine huisjes in gebieden waar je amper kunt komen… Omdat de weg naar Leh slechts 4 maanden per jaar open is bestaan de hotels, restaurants en winkeltjes uit nomadententen; heel bijzonder om te zien!
Het langs steile afgronden rijden is al niet eng meer; je went aan alles! Naarmate de dag vordert slaat bij iedereen de malaise toe en de meesten vragen zich af waarom we dit toch zo graag wilden!
De laatste uren waren echt afzien! Om half 10 waren we eindelijk in Leh waar we met open armen werden ontvangen door Nel, onze reisleidster, die hier per vliegtuig naar toe was gegaan (lucky her)… We wisten niet hoe snel we ons bed moesten opzoeken; eindelijk gestrekt!
Donderdag: het hotel is prima met een gezellige tuin en vanmorgen hebben we lekker ontbeten en het blijft erin tot nu toe. Vanwege de hoogte moeten we nog erg rustig aan doen; een tochtje van de kamer naar de ontbijtruimte ( 10 meter) is al een uitdaging en bezorgd hartkloppingen en ademnood!
Vandaag dus maar rustig aan; morgen zien we wel verder! Het echt genieten kan nu hopelijk beginnen!
Maandagmorgen: we worden verkwikt en uitgeslapen wakker. We kunnen er toch weer tegenaan.
Bij de English Bakery eten we de voor Fokje zo gewoon geworden gebakken eieren. Daar krijgen we later nog spijt van, want waren die het die ons parten gingen spelen ? Voor de lunch slaan we lekkere broodjes en wat fruit in.
Om 9 uur vertrek uit Manali: de bergen in en op. Vol goede moed beginnen we aan de eerste bochtjes. Na een paar uur is er de eerste tussenstop in Marie; we hebben het idee dat we al met ons hoofd in de wolken zitten en dat we ongeveer op de helft zijn; dat bleek iets te optimistisch, we hadden ongeveer 10 % van de reis voor die dag erop zitten!
De wegen zijn hier over het algemeen erg hobbelig; veel gaten in het wegdek, dan weer een zand stuk, grote stenen op de weg en overal wordt er ( klaarblijkelijk) aan gewerkt. Er staan tenminste op de gekste plaatsen mensen, vrouwen en kinderen met schoppen in hun hand stenen te verplaatsen en klein te hakken. Uiteindelijk zal het er wel beter op worden, maar wanneer …. We hoorden dat de pas waar we overheen moesten een paar dagen dicht was geweest vanwege aardverschuiving door regenval, maar nu weer open.
Dat hebben we geweten: al na een paar kilometer kwam het vast te zitten. Grote stromen vrachtwagens, landrovers, bussen op de smalle modderige weg met soms diepe afgronden naast ons.
De stroom naar boven moest op miraculeuze wijze de stroom naar beneden passeren. Omdat wij natuurlijk een groot gevaarte hebben moest de chauffeur zorgen dat we steeds zo stil gingen staan dat de andere kant er langs kon met gevolg dat de auto’s achter ons er met een rotvaart snel even langs scheurden en er voor zorgden dat het helemaal muurvast kwam te staan.
Sanitaire stops waren natuurlijk lastig; al snel werden alle grenzen verlegd en zaten de dames met hun blanke billen bloot aan de kant van de weg tot grote hilariteit van de Indiase voorbijgangers die er graag foto’s van maakten!
Een spannende rit dus die uren duurde. Slimme verkopers kwamen al gauw langs met thee en geroosterde mais.
De stemming in de bus bleef echter goed en we hadden het volste vertrouwen in onze kundige en rustige chauffeur.
De eerste tekenen van hoogteziekte deden zich al voor bij sommige mensen.
Opeens voelde ik ( Jolanda ) me niet goed worden en voor ik het wist was ik flauw gevallen en werd wakker met allemaal ongeruste mensen om te heen. Een vreselijke ervaring met allemaal rare beelden voor mijn ogen. Daarna natuurlijk onbehoorlijk overgeven en aan de zuurstof en de Diamox.. Het duurde best een hele tijd voor ik weer goed bij de tijd was en weer een beetje kleur kreeg. Iedereen was heel erg bezorgd en ontzettend lief voor me.
Wat een toestand. Daarna begonnen bij Fokje de eerste tekenen van buikloop zich aan te dienen zodat ze verschillende malen snel de bus uit moest.
Maar we kwamen bovenop de berg en de rest van de tocht was, alhoewel nog steeds hobbelig, iets vlakker. Maar ook nog wel erg lang en omdat het was gaan regenen ook wel erg eng!
Het was rond 10 uur dat we hier in Jispa aankwamen. Het lukte ons weer om een tweepersoons kamer te bemachtigen waar we eigenlijk meteen indoken.
De rest kreeg een heerlijk diner voorgeschoteld, maar dat zagen wij eventjes niet zo zitten, we moesten niet aan eten denken….
De wc heeft in de nacht veelvuldig bezoek gehad van Fokje…
Dinsdag : Fokje is nog behoorlijk beroerd , gaat ook aan de diomax en aan de diarreeremmers en ligt eigenlijk de hele dag in bed.
Ik ga toch maar een beetje ontbijten en voel me wel wat beter.De rest van de groep is ook erg in de lappenmand door de vermoeiende reis en de hoogte.
Met een paar bezoek ik de Gompa ( klein klooster ) verderop; mijn eerste Boeddhistische tempel.
Het lukte me zelfs er naar toe te klimmen want al die dingen liggen hoog aan de weg.
Woensdagochtend: de wekker gaat om 4 uur want om 5 uur gaan de aan de lange tocht beginnen naar Leh; met 3 hoge passen en 16 uur in de bus voor de boeg en nog steeds diarree zien we het niet zo zitten allemaal maar is geen weg terug!
Er zijn meer zieken; Jacqueline zit als een zoutzak voor in de bus naast een lamlendige Ineke wat een komisch plaatje oplevert maar niet echt leuk is voor de betrokkenen.
De tocht is adembenemend in alle opzichten; door de hoogte hebben we bijna geen lucht meer en de uitzichten zijn fantastisch! Het is niet te beschrijven wat je ziet tijdens zo’n tocht door de Himalaya!
Besneeuwde vlakten, grillige rotspartijen, prachtige kleuren, stupa’s, gebedsvlaggetjes, kleine huisjes in gebieden waar je amper kunt komen… Omdat de weg naar Leh slechts 4 maanden per jaar open is bestaan de hotels, restaurants en winkeltjes uit nomadententen; heel bijzonder om te zien!
Het langs steile afgronden rijden is al niet eng meer; je went aan alles! Naarmate de dag vordert slaat bij iedereen de malaise toe en de meesten vragen zich af waarom we dit toch zo graag wilden!
De laatste uren waren echt afzien! Om half 10 waren we eindelijk in Leh waar we met open armen werden ontvangen door Nel, onze reisleidster, die hier per vliegtuig naar toe was gegaan (lucky her)… We wisten niet hoe snel we ons bed moesten opzoeken; eindelijk gestrekt!
Donderdag: het hotel is prima met een gezellige tuin en vanmorgen hebben we lekker ontbeten en het blijft erin tot nu toe. Vanwege de hoogte moeten we nog erg rustig aan doen; een tochtje van de kamer naar de ontbijtruimte ( 10 meter) is al een uitdaging en bezorgd hartkloppingen en ademnood!
Vandaag dus maar rustig aan; morgen zien we wel verder! Het echt genieten kan nu hopelijk beginnen!
-
22 Juli 2010 - 12:30
Ann:
Wat een schrik ik hoop dat jullie nu weer henkiedorie zijn.Volgens mij moet je ook engelse genen hebben om geb eieren op de vroege ochtend te doorstaan (en dat hebben we het nog niet eens over bacon blackpudding en de worstjes niet te vergeten).
Take care en veel plezier -
22 Juli 2010 - 12:55
Janny:
Ach lieverds, Hoogteziekte moet je serieus nemen hoor! Ik kan er van meepraten! Doodziek word je ervan. Wat een overlevingstocht tot nu toe. Veel om over te praten als je terug bent, maar oh zo zwaar. Het hoort erbij, maar dat is wel een misschien (te?)grote uitdaging. Je moet soms wat eh...en nu dus maar dicht bij jezelf blijven en die dingen doen die- in elk geval-je plezieren!
Ik houd jullie op afstand in de gaten en stuur positieve energie ernaar toe! Ik heb voldoende over! Dikke kus en armen voor jullie en de meiden van mij! -
22 Juli 2010 - 14:55
Adjana:
Toen jullie weg gingen, meende ik toch écht dat jullie op vakantie gingen! Maar nu lijkt het meer een survival! Poeh niet fijn zeg, hoe voelen jullie je nu? Ik heb wel een beetje medelijden met jullie hoor . . . Voorzichtig hè & take care! Is er al antwoord op de vraag waarom sommigen dit ook al weer zo graag wilden?! Het ergste is nu achter de rug (hopelijk) en nu lekker genieten.
x X x -
22 Juli 2010 - 16:34
Jelger:
hey lieverds,
Dat klinkt allemaal reuze spannend dames! ik hoop dat jullie ook tijd en vooral energie overhouden om te genieten van alle pracht om je heen. Wij zijn vandaag bij de gemeente in ondertrouw gegaan! het is officieel, 1 juli 2011 zal de grote dag worden!
Dus zorg dat jullie dan niet aan de andere kant van de wereld zitten, want we willen jullie er natuurlijk wel bij hebben.
geniet er van daar
xx -
22 Juli 2010 - 20:34
Aleida.:
Adembenemend allemaal voor jullie!!
Leh is prachtig, toch?
Hier is ook genoeg actie in de keet. Mooi weer en hard in de tuin aan het werk. Natuurlijk wel een beetje window dressing voor de trouwerij van Eline en Dominic, want Eline wil vanuit mijn thuisbasis opgehaald worden door haar bruidegom.
Het is na flink onkruid wieden een feestje om allerlei prachtige bloemen te planten en te koesteren.
Dikke kus en veel plezier daar. -
22 Juli 2010 - 21:40
Catharina:
Wat een verslag zeg. Hoopte dat de meeste ellende voorbij was, maar nee dus. En tegelijk ook een prachtige tocht wat alle beelden onderweg betreft.
Wat een rijkdom aan ervaringen, om nog heel lang te koesteren,al die herinneringen, vooral als het voorbij is dus....Gelukkig hebben julie nog een aantal weken voor de boeg om te wennen aan de hoogte en met herstelde energie veel moois te beleven! Ik kijk uit naar het volgend verslag, hoop dat Fokje en Jacqueline ook weer hersteld zijn?
Lieve groet aan alle wandelclubmaatjes en aan Nel,
Catharina. -
23 Juli 2010 - 06:06
Gonda:
wat bijzonder om zo met jullie mee te mogen leven,
liefs, beterschap en natuurlijk veel plezier, Gonda -
23 Juli 2010 - 08:54
Ingrid:
Hallo stoere meiden!Wat een reis, ik griezelde wel even van jullie verhaal van afgronden e.d. Jullie lichamelijke ongemakken vooral heel beroerd, hoop dat zich dat snel hersteld.
Een goede en spannende reis verder.
Liefs,
Ingrid -
23 Juli 2010 - 10:27
Yoke:
yep wat een rit.
en die eieren op de vroege morgen, ik eet niet liever. Maar ja dan maak ik niet zo'n heftige rit natuurlijk. Gelukkig slapen jullie je avonturen er weer rustig uit.
Maak maar veel van die mooie beelden dan genieten wij een beetje mee. En Jollie, niet meer neergaan hoor.
liefs yoke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
