Onze laatste dagen in Ladakh

Vrijdag 14 augustus
Fokje voelde zich gisteren al niet zo lekker. Had last van haar buik, iets verkeerds gegeten?
Gelukkig is er nu wel een wc in de buurt.
Vannacht heeft ze heel slecht geslapen. Elke keer als ze haar ogen dicht deed zag ze zichzelf in een kelder vol modder liggen. Een echte nachtmerrie…
Bij het opstaan lag dit nog vers in het geheugen en kwamen de tranen. We hebben stuk voor stuk toch een soort post-traumatische-stress reactie.
Nel adviseerde om een consult te doen bij de hoofdnon Palmo die homeopathisch arts is en gespecialiseerd in dit soort dingen. Maar ja, waar zouden we die kunnen vinden ?
Eerst maar eens op goed geluk naar de Nunnery waar ze haar domestie heeft, dwars de stad door met veel opstoppingen en vooral ontzettend veel stof maar ook langs het deel van de stad dat in puin ligt sinds vorige week.
Toen ze daar niet bleek te zijn terug naar de grote tempel in de stad waar voor iedereen een gebedsdienst gehouden werd die zowat de hele dag duurde. Zowel de grote gebedsruimte als het enorme plein er voor was vol zittende mensen. Een hele menigte. Met luidsprekers kon je de dienst volgen. Vrijwilligers deelden tai en brood rond.
Natuurlijk lukte het niet om haar daar te pakken te krijgen tussen al die honderden in rood geklede monniken en nonnen. Het hele gebeuren was wel indrukwekkend om te zien.
Dus maar terug naar ons hotelletje en overleggen.
Nel is ondertussen ook nog bezig om de repatriëring van de mensen in Temisgang te organiseren; die zitten daar al een week vast zonder telefonisch contact met de buitenwereld. Nel zat er zelf ook vast maar is dinsdag lopend en liftend en klauterend (75 km) terug gekomen naar Leh om te zien hoe het met ons was en om met het consulaat dingen te regelen.
Om wat afleiding te hebben vertrekken we met ons drieën om het hoog gelegen oude paleis van de koning van Ladakh te bezoeken. We moeten heel veel achterafstraatjes van de moslimwijk door en heel veel trappen op, maar dan hebben we ook een prachtig uitzicht over de stad. Van daaruit kun je zien hoe de floods huisgehouden hebben. We bekijken het paleis ook van binnen; niet veel bijzonders behalve toch nog een heel oude en prachtige gompa.
Op de terugweg doen we Jac. een mooi hangertje cadeau ter herinnering aan deze reis. Ze is er erg blij mee en wij ook met haar.
Terug in het hotel horen we dat onze bloedeigen gidsjes gezien zijn en om 7 uur langs zullen komen,
Om 6 uur staat er inmiddels een ontmoeting met Palmo gepland. Fokje en Jac gaan mee met de groep naar de Nunnery, Jol blijft liever thuis om uit te rusten.
Door Palmo worden Jac, Fokje en Nel persoonlijk behandeld , bevraagd op hun belevenissen en conditie en zowel Nel als Fokje krijgen een zakje met poeder mee dat ze in moeten nemen tegen de stress. Het ruikt naar nootmuskaat en smaakt vreselijk vies. Maar… baat het niet dan schaadt het niet. Beiden voelen zich wel wat rustiger.
Terug in Leh ontmoeten we elkaar weer in het restaurant waar we al eerder de vlammende ‘sisslers’ gegeten hebben.
Onze gidsen zijn inderdaad ook gekomen om afscheid te nemen. Ze zien er piekfijn uit; hebben kennelijk van onze fooien nieuwe kleren en schoenen gekocht. Dat doet ons plezier.
We willen ze wel meenemen naar Nederland.
Eenmaal in bed en in slaap begint het wederom te onweren en hard te regenen. Opnieuw is dat een beangstigende beleving, ook al kan er hier niet veel gebeuren, toch komen de herinneringen weer boven en wachten we gelaten het einde af. Fokje is bang dat het veldveld weer dicht gaat zodat we zondag niet kunnen vertrekken.
Zaterdag 14 augustus
Je kunt begrijpen hoe blij we zijn om ’s morgens weer de vertrekkende vliegtuigen te horen en de zon te zien.
Veel georganiseer, geregel en Nel in de stress, maar rond 12 uur vertrekt er dan toch een delegatie ( Nel, Angeliek en Emmy met 2 auto’s en 2 gidsen ) richting Temisgan om te proberen om de 5 mensen die daar nog zitten te “redden”. In plaats van in 2 dagen wil de gids het toch liever in 1 dag proberen omdat niet zeker is of een nieuwe regenbui vanavond niet weer roet in het eten zal gooien. De meeste bruggen zijn inmiddels gerepareerd; eentje is nog niet in orde en daarom moet er veel gelopen, geklommen en afgedaald worden wat voor sommigen van de groep een probleem zal zijn. Weer een spannende actie; we hopen vanavond te horen hoor het is afgelopen!
Wij bereiden ons voor op ons vertrek morgen door een wasje te doen en uit te zoeken welke kleren we hier voor de slachtoffers achter zullen laten. Als alles goed gaat zijn we morgenvroeg in Delhi waar we telefonisch contact met Nederland kunnen hebben en niet bang hoeven te zijn dat het dak boven ons hoofd verdwijnt!