De dag waar geen einde aan kwam

Vrijdagochtend half 5 gingen de wekkers en begon de reis echt! Alles ging voorspoedig: iedereen was (net) op tijd op het station, het vleigtuig vertrok keurig om 20 over 11 en we landden eerder dan verwacht omdat we de wind mee hadden. In Delhi ging een gedeelte van de groep rechtstreeks naar Leh, wij moesten wachten op het vliegtuig naar Kulu dat pas 7 uur later, vroeg in de ochtend, zou vertrekken. Er was te weinig tijd om een hotel te zoeken dus we moesten ons vermaken op het mooie nieuwe vliegveld. Al snel hadden de meeste lenigen zich om de leuningen van de plastic stoeltjes gevouwen om zo een soort slaapbank te creeeren; het was lastig om wat slaap te krijgen!
Helaas ging het vliegtuig eerst niet omdat er laag hangende bewolking was op de plaats van bestemming. Na weer wachten, wachten wachten moesten we ineens snel instappen en vertrokken we in een mini vliegtuigje naar Kulu. Iedereen blij dat we toch nog gingen! Na een uur was het gedaan met de blijdschap; het vliegtuig kon niet landen en we moesten terug naar Delhi!

Daar aangekomen moest een plan de campagne worden gemaakt; omdat het niet zeker was of het vliegtuig de volgende dag wel zou gaan besloten we om een bus te nemen naar Manali. Tjeerd, een van de medereizigers, ging dit regelen samen met Angelique, evenals de refund van de kaartjes. Om een lang verhaal wat in te korten: na nog eens 5 uur wachten in een aankomsthal waar je alleen water kon krijgen en er nonstop harde muziek werd gedraaid kwam eindelijk de beloofde bus, die niet alleen voor ons bleek te zijn zoals afgesproken maar een gewone lijnbus die nog helemaal werd volgepropt met medereizigers die de helft van ' onze' prijs haddden betaald. De tocht met de bus duurde 16 uur...

We kregen eerst een sightseeing Delhi die bijna 2 uur duurde en daarna reden we door het drukke verkeer naar het Noorden; het laatste gedeelte door de bergen met veel verkeer en in een eng tempo, soms leek het wel een dodenrit!
Na drie nachten van bijna geen slaap kwamen we vanochtend om half 11 eindelijk aan in Manali en komden we inchecken in het hotel.
Het is hier prachtig; Manali ligt al aardig hoog in de bergen aan een snel stromende rivier; jammer dat we morgenvroeg al weer verder moeten, weer met de bus!

Helaas bleek Emmy haar telefoon en Ipod kwijt te zijn bij aankomst in het hotel dus zij heeft al kennis gemaakt met het politiebureau hier.

Door alle toestanden is de groep al aardig een groep geworden met duidelijke leiders en nieuwe vriendschappen maar ook met de nodige irrtitaties. Ga maar eens 'eerlijk' kamers verdelen als je net zo'n lange reis achter de rug hebt en je graag even terug wil trekken op je bedje! Wij kwamen gelukkig samen in hetzelfde bed en op dezelfde kamer terecht zonder 'pottekijkers' Nu is het 7 uur geweest; we hebben vanmiddag al even geslapen en gaan straks een restaurantje opzoeken en dan maar vroeg naar bed om ons voor te bereiden op nog twee dagen bussen...

Heel veel liefs uit Noord India!

Nu is het