Ons verblijf in Leh

Terug in Leh

Vandaag is het donderdag 12 augustus en we zijn al weer een paar dagen in Leh. Onze oorspronkelijke plannen om naar Matho en Alshi te gaan kunnen niet doorgaan omdat bijna alle wegen geblokkeerd zijn, bruggen zijn weggeslagen, overal liggen grote rotsblokken op de weg en het wegdek is op veel plaatsen gescheurd. Naar huis gaan is ook lastig; op het vliegveld staan lange rijen mensen die wachten op een plekje in een vliegtuig. Mochten we eerder naar Delhi kunnen dan moeten we daar nog wachten tot woensdag en het is daar meer dan 40 graden…

We vullen onze dagen met internetten (erg traag)en slenteren door het stadje waar we steeds bekenden tegen komen; de gidsen van het Israëlische viertal dat een dag voor wij gered werden wel de berg is overgestoken vliegen ons om de hals alsof we lang verloren familieleden zijn, we spreken de Spanjaarden die nog eerder naar Leh zijn vertrokken en die twee dagen hebben gelopen om er te komen.

Van de kinderkaravaan (twee gezinnen met 2 en 3 kinderen) die zondagmiddag de tocht over de berg ging maken ontmoeten we dinsdagavond het ene gezin die het laatste stuk liftend heeft afgelegd en woensdag zijn we dolblij als we ons Belgische gezin kunnen omhelzen dat vanuit Chilling een helikopter heeft weten te regelen via hun Ambassade.

AL deze ontmoetingen helpen in de verwerking van wat we hebben meegemaakt; we zijn nog steeds erg bang voor regen en voor onverwachte geluiden. Dinsdagavond schoot ik verschillende keren overeind in bed bij het horen van een garagedeur die dicht ging of een schreeuw van voorbijgangers. Ook zijn we beurtelings nog snel geëmotioneerd…Ik voel me ook hier in Leh niet echt veilig. Ons hotelletje ligt hoger dan het rampgebied maar ook hier moesten mensen vorige week hun bed uit en de berg op…

De halve stad ligt in puin en veel mensen zijn dood of vermist. Overal zijn inzamelingsacties en worden vrijwilligers gevraagd om puin te ruimen en modder weg te scheppen. Een paar van onze groep hebben een dagje meegewerkt; helaas is het werk te zwaar voor ons en voor de wat lichtere werkzaamheden zijn genoeg aanmeldingen.

Gisteravond was er om 7 uur een candlelighttocht door het gebied dat het zwaarst is getroffen. We hebben natuurlijk ook meegelopen en het was erg indrukwekkend maar ook eng; boven de mensenmassa hingen zwarte wolken en het leek alsof het zo ging onweren. Overal zag je de puinhopen van ingestorte huizen en dikke lagen modder…
De stoet was enorm lang, bijna iedereen in Leh liep mee met een kaars in de hand en ze zongen een lied wat wij helaas niet konden verstaan. De tocht begon bij het laagste punt van de stad; boven aan gekomen zag je een lang lint van mensen met kaarsen…Gelukkig bleef het droog, ook vannacht. Het is bijna niet te begrijpen dat deze lieve, behulpzame en gastvrije mensen de dupe zijn van onze kapitalistische levensstijl. Door de klimaatveranderingen gaat dit hele land naar de knoppen; ze kunnen nooit op tijd voor de winter alles weer hebben hersteld en wie weet wat er volgend jaar hier gaat gebeuren. Het voelt zo oneerlijk…

Misschien gaan we nog een uitstapje maken naar Tikse, een klooster hier in de buurt waar je nog wel kunt komen en naar het zomerverblijf van de Dalai Lama…
Gelukkig lijkt het weer wat op te knappen; toch zal ik blij zijn als ik veilig en wel in het vliegtuig naar Amsterdam zit!