Een week om nooit te vergeten deel 2

Vrijdag 6 augustus
We horen dat het op de andere camping veel erger is geweest; een grote modderstroom heeft eettentjes, een gebedsmolen en bruggen weggeslagen en de weg naar Chilling is verdwenen; we kunnen niet verder…Erger is dat er 4 jonge mensen bij het afdalen van een pas met de modderstroom zijn meegesleurd en dat niet hebben overleefd; ook paarden zijn in de stroom verdwenen.

We lopen naar het kamp dat een half uurtje verderop ligt; het lijkt wel een vluchtelingenkamp…De tenten van de Engelsen liggen te drogen en tussen de stupa’s liggen overal mensen uit te rusten van een vreselijke nacht. De rivier is breed en wild en hele stukken land zijn weggeslagen.

Fokje staat naast een jongen te kijken naar de ravage en dan komen er twee gidsen aan die aan een stok een rugtas dragen; die blijkt van de vriend van de jongen te zijn die is omgekomen…Hij rent naar de rugtas en begint hem uit te pakken. Langzamerhand wordt hem steeds duidelijker dat dit inderdaad de rugzak van zijn vermiste vriend is. Grote verslagenheid…

Even later komen er ook berichten dat het lichaam van een 18 jarig Deens meisje is gevonden. Haar vriendin stort huilend in en iedereen huilt met haar mee.

We horen dat we voorlopig niet terug zullen kunnen omdat de rivier zo breed is geworden dat we er niet zonder gevaar over kunnen, zelfs de paarden niet. En zelfs als dat wel zou lukken kom je daarna vast te zitten omdat het overzetbakje bij Chilling niet werkt en de weg naar Leh geblokkeerd is en bruggen weggeslagen. Soms weet je niet wat waar is en wat niet, zoveel verschillende berichten hoor je. De gidsen, snelle en sterke jongens klimmen over de berg achter de Monestry om in Kaya, waar een satelliettelefoon is, te proberen contact te krijgen met de buitenwereld .

In Leh schijnt het in ieder geval verschrikkelijk te zijn, een hele wijk weggevaagd, het busstation en vele honderden doden en vermisten. We zijn ongerust over onze vriendinnen verderop op de Markatrek en hopen maar dat onze familie het nog niet gehoord heeft, al lijkt dat onwaarschijnlijk nu de ramp zulke grote vormen lijkt aan te nemen.

Terug bij de homestay hangen we maar wat rond en speculeren. Met een Belgisch gezin spelen Jac. en Jol een potje Canasta ter afleiding. We zijn lekker vies zo zonder water en “gewone” wc, maar alle schaamte voorbij en toch blij dat we hier zitten.
Het is een wonder hoe onze twee gidsen ( Lobsan en Stenlin ) toch nog steeds weer een heerlijke maaltijd in elkaar flansen en voortdurend op ons letten of we iets nodig hebben.
Tot onze schrik begint het ’s avonds weer te regenen ( en te druppelen…) zodat Henk en Sandra met hun slaapspullen naar de keuken verhuizen.

Zaterdag 7 augustus

Bij het wakker worden mottert het nog. De gidsen rommelen wat met het zeil over onze schuilplaats en uiteindelijk biedt de homestayfamilie ons nog een voorraadhokje aan als extra slaapplaats.
Zodra de zon gaat schijnen lopen we weer naar het andere kamp. Er schijnen nu 4 lichamen gevonden te zijn, maar het is te gevaarlijk om ze uit de modderstroom te halen.
Vanuit de Engelsen is er contact geweest met de Ambassade en wij hebben onze gegevens meegegeven aan een stel “roekeloze” fransen die wilden proberen om door te gaan.
Het eten raakt op en onze koks kopen groenten bij een boerderijtje onderweg.

Doordat sommige stoere klimmers toch vertrekken om over de berg te gaan komt er plaats vrij in de homestay en bemachtigen wij drie een kamertje waar we ons installeren.
We speuren naar vliegtuigen en wachten, wachten, wachten.
Er schijnt nu niets anders op te zitten dan op een gegeven moment over de enge berg te gaan willen we hier ooit wegkomen.
We zijn erg bang omdat het echt gevaarlijk is. De klim is nog wel te doen, maar daarna is er een heel moeilijke afdaling. We zien onszelf al onderaan de berg liggen….
Ávonds zwelt de rivier ineens heel erg op, slaat hele stukken land van de camping af en sleurt bomen en stenen mee. Het is spectaculair om te zien, dat wel. De koks verhuizen nu toch maar naar een hoger stuk, maar slagen er nog steeds in voor ons te koken. Niemand heeft veel honger.
In het andere kamp schijnt een nieuwe moddergolf de doorgang nu definitief onmogelijk gemaakt te hebben.
In bed vraagt Fokje me tegen haar kinderen te zeggen dat ze van hen houdt. Ze wil de klim gaan doen als het niet anders kan maar is doodsbang...

Zondag 8 augustus.
Vandaag zou onze aankomst in Leh zijn in het oorspronkelijke plan. Dus vanaf nu gaat onze familie zich waarschijnlijk zorgen maken als ze niets horen.
Als onze gidsen terugkomen van hun polshoogtetocht moeten ze wel toegeven dat het in de huidige omstandigheden en met onze conditie niet mogelijk is te vertrekken. Dat geeft wel even rust en de paniek ebt wat weg. Wel zijn we steeds alert voor nieuwe modderstromen. We hebben veel steun aan elkaar en ondanks de heel verschillende karakters valt er geen onvertogen woord.

In het Engelse kamp wordt een korte religieuze dienst gegeven en Fokje en Jac. gaan daar heen terwijl ik even wat bijslaap. Het zijn zulke enerverende dagen met weinig slaap.
Die avond gaan we rustig slapen omdat we gehoord hebben dat er de volgende dag een helikopter eten en drinken zal droppen en we voorlopig nog niet de berg over hoeven.

Om 12 uur worden we uit bed gerukt; we moeten alles achter laten en zo snel mogelijk de berg op omdat de modder er aan komt. Even later staan we trillend in ons nachthemd in het pikkedonker op de berg in de regen; Jol heeft haar slaapzak meegenomen in plaats van haar regenjas…Later brengen de gidsen nog wat rugtassen waar kleren in gepropt zijn en we kleden ons met elkaars kleren aan.
Na een paar uur in de regen mogen we naar de schuur; de gidsen zullen de wacht houden…De wandelschoenen moeten aanblijven want het gevaar blijft. Een paar gaan liggen op de grond, anderen gaan buiten bij het vuurtje zitten; het duurt lang voor het licht wordt…Ineens is er een hard geluid en geschreeuw; Fokje die net is ingedommeld denkt dat de stroom de schuur binnenkomt en denkt dat dit het einde is…
Gelukkig blijken het helikopters te zijn die polshoogte komen nemen; we schreeuwen en zwaaien om hun aandacht te trekken maar ze verdwijnen weer.

We zien dat de modderstroom net langs het huis is gegaan; de halve tuin is wel verwoest.

Een half uur later komt een Fransman uit het andere kamp tot aan de middel onder de modder ons vertellen dat we snel die kant op moeten komen; we worden opgehaald door helikopters!
We moeten door drie modderstromen dus we kunnen alleen het hoognodige meenemen.
Snel pakken we onze rugtassen, doen de nodige kleren aan, laten kleren, slaapzakken e.d. achter, nemen in tranen afscheid van de familie die zo goed voor ons heeft gezorgd en klimmen naar de eerste modderstroom waar we op blote voeten door heen moeten. Het lijkt zacht maar het doet vreselijk pijn want er zitten allemaal stenen in.
De volgende twee stromen zijn al voorzien van houten planken en stenen en daardoor gemakkelijk over te steken. Na een half uur zijn we bij de plek waar de helikopters landen; er zijn al veel mensen weg…Wij zijn nummer 76 en de laatsten dus we wachten nog een paar uur…Onze homestay familie komt ons na een uurtje uitzwaaien en opnieuw nemen we afscheid, ook van onze gidsen die op eigen gelegenheid in Leh moeten zien te komen….
Vlak voordat wij als allerlaatste buitenlanders weg mogen wordt het lichaam van het 18 jarige Deense meisje opgehaald; ze ligt op een geïmproviseerde brancard, haar blonde haren onder de modder….
We mogen met z’n tweetjes vliegen en ondanks alles genieten we van de prachtige tocht over de Himalaya die een half uur duurt. We zien wat het weer heeft aangericht in dit gastvrije land…

We landen op de legerbasis, krijgen tai met een ontbijt en gaan dan via het toeristoffice naar ons hotel. Onderweg zien we een klein beetje van de verwoestingen; over de toestand in Leh later meer…
Gelukkig zijn al onze groepsgenoten veilig; een hele geruststelling…In eerste instantie willen we direct naar huis maar dat blijkt lastig, we houden ons nu maar aan ons reisschema en vliegen zondag naar Delhi en woensdag 18 augustus naar Amsterdam.
Nu eerst tot zover; later deze week plaatsen we nog een bericht…
Heel veel liefs van Jolanda en Fokje