Ons verblijf in Leh
Door: Fokje
Blijf op de hoogte en volg Fokje
12 Augustus 2010 | India, Leh
Terug in Leh
Vandaag is het donderdag 12 augustus en we zijn al weer een paar dagen in Leh. Onze oorspronkelijke plannen om naar Matho en Alshi te gaan kunnen niet doorgaan omdat bijna alle wegen geblokkeerd zijn, bruggen zijn weggeslagen, overal liggen grote rotsblokken op de weg en het wegdek is op veel plaatsen gescheurd. Naar huis gaan is ook lastig; op het vliegveld staan lange rijen mensen die wachten op een plekje in een vliegtuig. Mochten we eerder naar Delhi kunnen dan moeten we daar nog wachten tot woensdag en het is daar meer dan 40 graden…
We vullen onze dagen met internetten (erg traag)en slenteren door het stadje waar we steeds bekenden tegen komen; de gidsen van het Israëlische viertal dat een dag voor wij gered werden wel de berg is overgestoken vliegen ons om de hals alsof we lang verloren familieleden zijn, we spreken de Spanjaarden die nog eerder naar Leh zijn vertrokken en die twee dagen hebben gelopen om er te komen.
Van de kinderkaravaan (twee gezinnen met 2 en 3 kinderen) die zondagmiddag de tocht over de berg ging maken ontmoeten we dinsdagavond het ene gezin die het laatste stuk liftend heeft afgelegd en woensdag zijn we dolblij als we ons Belgische gezin kunnen omhelzen dat vanuit Chilling een helikopter heeft weten te regelen via hun Ambassade.
AL deze ontmoetingen helpen in de verwerking van wat we hebben meegemaakt; we zijn nog steeds erg bang voor regen en voor onverwachte geluiden. Dinsdagavond schoot ik verschillende keren overeind in bed bij het horen van een garagedeur die dicht ging of een schreeuw van voorbijgangers. Ook zijn we beurtelings nog snel geëmotioneerd…Ik voel me ook hier in Leh niet echt veilig. Ons hotelletje ligt hoger dan het rampgebied maar ook hier moesten mensen vorige week hun bed uit en de berg op…
De halve stad ligt in puin en veel mensen zijn dood of vermist. Overal zijn inzamelingsacties en worden vrijwilligers gevraagd om puin te ruimen en modder weg te scheppen. Een paar van onze groep hebben een dagje meegewerkt; helaas is het werk te zwaar voor ons en voor de wat lichtere werkzaamheden zijn genoeg aanmeldingen.
Gisteravond was er om 7 uur een candlelighttocht door het gebied dat het zwaarst is getroffen. We hebben natuurlijk ook meegelopen en het was erg indrukwekkend maar ook eng; boven de mensenmassa hingen zwarte wolken en het leek alsof het zo ging onweren. Overal zag je de puinhopen van ingestorte huizen en dikke lagen modder…
De stoet was enorm lang, bijna iedereen in Leh liep mee met een kaars in de hand en ze zongen een lied wat wij helaas niet konden verstaan. De tocht begon bij het laagste punt van de stad; boven aan gekomen zag je een lang lint van mensen met kaarsen…Gelukkig bleef het droog, ook vannacht. Het is bijna niet te begrijpen dat deze lieve, behulpzame en gastvrije mensen de dupe zijn van onze kapitalistische levensstijl. Door de klimaatveranderingen gaat dit hele land naar de knoppen; ze kunnen nooit op tijd voor de winter alles weer hebben hersteld en wie weet wat er volgend jaar hier gaat gebeuren. Het voelt zo oneerlijk…
Misschien gaan we nog een uitstapje maken naar Tikse, een klooster hier in de buurt waar je nog wel kunt komen en naar het zomerverblijf van de Dalai Lama…
Gelukkig lijkt het weer wat op te knappen; toch zal ik blij zijn als ik veilig en wel in het vliegtuig naar Amsterdam zit!
Vandaag is het donderdag 12 augustus en we zijn al weer een paar dagen in Leh. Onze oorspronkelijke plannen om naar Matho en Alshi te gaan kunnen niet doorgaan omdat bijna alle wegen geblokkeerd zijn, bruggen zijn weggeslagen, overal liggen grote rotsblokken op de weg en het wegdek is op veel plaatsen gescheurd. Naar huis gaan is ook lastig; op het vliegveld staan lange rijen mensen die wachten op een plekje in een vliegtuig. Mochten we eerder naar Delhi kunnen dan moeten we daar nog wachten tot woensdag en het is daar meer dan 40 graden…
We vullen onze dagen met internetten (erg traag)en slenteren door het stadje waar we steeds bekenden tegen komen; de gidsen van het Israëlische viertal dat een dag voor wij gered werden wel de berg is overgestoken vliegen ons om de hals alsof we lang verloren familieleden zijn, we spreken de Spanjaarden die nog eerder naar Leh zijn vertrokken en die twee dagen hebben gelopen om er te komen.
Van de kinderkaravaan (twee gezinnen met 2 en 3 kinderen) die zondagmiddag de tocht over de berg ging maken ontmoeten we dinsdagavond het ene gezin die het laatste stuk liftend heeft afgelegd en woensdag zijn we dolblij als we ons Belgische gezin kunnen omhelzen dat vanuit Chilling een helikopter heeft weten te regelen via hun Ambassade.
AL deze ontmoetingen helpen in de verwerking van wat we hebben meegemaakt; we zijn nog steeds erg bang voor regen en voor onverwachte geluiden. Dinsdagavond schoot ik verschillende keren overeind in bed bij het horen van een garagedeur die dicht ging of een schreeuw van voorbijgangers. Ook zijn we beurtelings nog snel geëmotioneerd…Ik voel me ook hier in Leh niet echt veilig. Ons hotelletje ligt hoger dan het rampgebied maar ook hier moesten mensen vorige week hun bed uit en de berg op…
De halve stad ligt in puin en veel mensen zijn dood of vermist. Overal zijn inzamelingsacties en worden vrijwilligers gevraagd om puin te ruimen en modder weg te scheppen. Een paar van onze groep hebben een dagje meegewerkt; helaas is het werk te zwaar voor ons en voor de wat lichtere werkzaamheden zijn genoeg aanmeldingen.
Gisteravond was er om 7 uur een candlelighttocht door het gebied dat het zwaarst is getroffen. We hebben natuurlijk ook meegelopen en het was erg indrukwekkend maar ook eng; boven de mensenmassa hingen zwarte wolken en het leek alsof het zo ging onweren. Overal zag je de puinhopen van ingestorte huizen en dikke lagen modder…
De stoet was enorm lang, bijna iedereen in Leh liep mee met een kaars in de hand en ze zongen een lied wat wij helaas niet konden verstaan. De tocht begon bij het laagste punt van de stad; boven aan gekomen zag je een lang lint van mensen met kaarsen…Gelukkig bleef het droog, ook vannacht. Het is bijna niet te begrijpen dat deze lieve, behulpzame en gastvrije mensen de dupe zijn van onze kapitalistische levensstijl. Door de klimaatveranderingen gaat dit hele land naar de knoppen; ze kunnen nooit op tijd voor de winter alles weer hebben hersteld en wie weet wat er volgend jaar hier gaat gebeuren. Het voelt zo oneerlijk…
Misschien gaan we nog een uitstapje maken naar Tikse, een klooster hier in de buurt waar je nog wel kunt komen en naar het zomerverblijf van de Dalai Lama…
Gelukkig lijkt het weer wat op te knappen; toch zal ik blij zijn als ik veilig en wel in het vliegtuig naar Amsterdam zit!
-
12 Augustus 2010 - 08:17
Margje:
gelukkig dat jullie heelhuids weer terug zijn op een redelijk veilige plaats.
Op de t.v.hoorden we al eng berichten en hebben we aan jullie gedacht.
We wensen jullie een heel goede reis terug.
groet willem en margje -
12 Augustus 2010 - 08:40
Berend:
wat een bizarre en schokkende ervaringen. Gelukkig is er ook ruimte om het met elkaar te delen. Hoop dat jullie wachten niet al te gedwongen voelt. -
12 Augustus 2010 - 09:03
Hein Post Uiterweer:
Fokje en Jolanda,
Wat een vreselijke ervaring is dit voor jullie, ik ben blij dat jullie weer heelhuids terugkomen en hoop dat jullie daarna je rust weer een beetje kunnen vinden. Mijn goede wensen reizen met jullie mee. Hein -
12 Augustus 2010 - 09:21
Marja:
Hey Fokje en Jolanda,
Heb met ontzag jullie verslag gelezen. Gelukkig zijn jullie veilig. Heftig zeg! Veel sterkte en ik wens jullie een veilige terugtocht.
Marja -
12 Augustus 2010 - 10:05
Anneke:
Lieve, dappere Fokje en Jolanda,
Met ingehouden adem heb ik dit verslag weer gelezen. Wat beleven jullie een nachtmerrie. Ben blij dat jullie nu op een veilige plaats zijn en de moed erin houden. Ik denk steeds aan jullie.
Heel veel sterkte en
liefs van Anneke -
12 Augustus 2010 - 10:14
Adjana:
Alleen maar even een dikke knuffel!! -
12 Augustus 2010 - 11:11
Lmamma:
lieve jol en Fokje het is haast niet voor te stellen hoe het daar is maar wat een afschuwelijke ervaringenmaar wat heerlijk dat jullie dat kunnen delen met zoveel lieve mensen. wat moet dat indrukwekkend geweest zijn de berg op te gaan waar ook mensen hun geliefden hebben moeten achterlaten en wat ben ik dankbaar dat jullie nu in ieder geval een beetje veilig zijn maar ik begrijpen dat je bij ieder vreemd geluid schrikt en dat zal nog nit direct over zijn. ik kijk met verlangen uit naar jullie thuiskomsst en hoop dat de reis zonder al te veel problemen zal verlopen. ik ben benieuwd of Jelger en Folkert er iets van meegekregen hebben want die waren hier niet. nu ,lieverds heel heel veel liefs en sterkte de laatse dagen 1mamma -
12 Augustus 2010 - 16:36
Joze:
lieve fokje en Jolanda, ben blij als jullie veilig terug zijn, z-afrika was een avontuurtje hierbij vergeleken. Ik vertrek morgen naar Kreta. Zal blij zijn jullie weer terug in Nederland te zien,dikke kus voor beiden, Joze -
12 Augustus 2010 - 17:44
Mama :
Wat ben ik dankbaar dat jullie ongedeerd zijn en gespaard gebleven! Ik leef met jullie mee, het doet veel met me. Ik zal blij zijn als jullie weer veilig thuis zijn.
Heel veel liefs, mama -
13 Augustus 2010 - 07:12
Aleida.:
Lieve dames.
Jolanda, wat kan je indringend en prachtig schrijven. Neemt niet weg dat het voor een buitenstaander een horror show blijft. Kortom: goed dat jullie er nog zijn.
Hulp hier in Nederland voor de getroffen gebieden in Pakistan en Ladakh komt mondjesmaat op gang. We moeten ons de ogen uit de kop schamen!
Ik houd van jullie! -
13 Augustus 2010 - 18:55
Filmar@edpnet.be:
Aan mijn pc jullie versl
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
