Werk aan de Winkel

Maandag
Vandaag gaat helaas de afspraak bij het Ministerie van Sociale Zaken, waar Lydia stage loopt als maatschappelijk werker, niet door omdat de heer Guskes ziek is. De afspraak stond om 9 uur gepland dus nu heb ik tijd om een tandarts te zoeken. Na een uitgebreid ontbijt informeren Jol en ik bij de receptie van het hotel naar een tandarts; er blijkt er eentje te zijn aan de overkant van de straat.
We lopen door de overvolle wachtkamer naar de receptie; ik mag plaatsnemen in de wachtkamer en na ongeveer een half uur zal ik worden opgeroepen.
Ik besluit om snel nog even mijn tanden te gaan poetsen en geld te pinnen (een foute move blijkt later) en binnen een half uur ben ik terug en ga in de wachtkamer op de plastic leren bank zitten wachten en zweten. De ene na de andere patiënt komt terug uit de behandelruimte met de hand voor de mond of een doek er tegenaan en neemt dan of weer plaats of vertrekt. Nadat ik mijn nieuwe simkaart heb geïnstalleerd en een half uur heb gewacht ga ik me toch maar weer melden bij de balie. Ze herkent me direct, zegt dat ze me al lang had opgeroepen en vraagt of ik weer wil wachten. Natuurlijk wil ik dat; ik wil geholpen worden…Een uur later ben ik nog steeds niet opnieuw aan de beurt en moet ik me afmelden omdat ik een afspraak heb. Kwaad op mezelf en op het feit dat ik de hele morgen voor niets in de wachtkamer heb gezeten ga ik terug naar het hotel waar Jol vindt dat ik niet terug moet gaan naar die tandarts omdat ze het niet echt vertrouwd daar. De taxichauffeur vermeldt even later dat bij hem daar de verkeerde kies werd getrokken, mijn vertrouwen in het geheel wordt er niet groter op.
Om 12 uur zijn we bij het Medisch Opvoedkundig Bureau waar Benjamin stage loopt. Drie jaar geleden waren Jol en ik hier ook met Muriel en het gebouw is behoorlijk opgeknapt sindsdien.
Na een speurtocht vinden we eindelijk Benjamin in een kamertje met drie andere stagiaires; we gaan in de ruimte van zijn begeleidster zitten, een prachtige zwarte dame die helaas maar even kan blijven en ons in die tijd wat vertelt over het functioneren van Benjamin door hem vragen te stellen en zijn antwoorden aan te vullen.
Daarna vertelt Benjamin ons wat hij daar tot nu toe heeft gedaan en hoe het hem bevalt in Suriname; een aangenaam gesprek waarin we ook nog wat adviezen kunnen geven. Na een uur bellen we onze taxi; Benjamin laat ons nog even zijn prachtige groene damesfiets zien waarmee hij veel bekijks heeft en daarna vertrekken we naar Zus & Zo waar we lunchen.
Na een slentertocht langs de waterkant en wat geshop wil ik gaan werken op mijn laptop maar internet ligt er uit dus duiken we het zwembad maar in waar we even later ook Rienk treffen, een college van het Alfacollege die met Paul en Marius op stap is geweest. Hij is voor het eerst in Suriname en we praten even bij over onze eerste werkdag hier.
Om half 7 hebben we een afspraak met Royza in Chi Min, een groot chinees restaurant. Royza is al jaren supervisor van onze studenten en dit jaar is ze voor het eerst ook stagebegeleider van onze 4 studenten hier met mij als back up in Nederland dus we hebben veel te bespreken. Ze vindt het erg fijn om met onze studenten te werken en die zijn ook altijd erg tevreden over haar ; daarnaast is Royza een schat van een vrouw waarmee ik heel goed kan opschieten.

We spreken af dat we donderdag nog een ontmoeting zullen hebben waarbij ook Angelo, een andere supervisor, aanwezig zal zijn. Angelo en Royza zijn collega’s op de Hogeschool hier in Suriname en beide door Muriel opgeleid tot supervisor.
Op de hotelkamer aangekomen blijkt het internet het nog steeds niet te doen; balen…We gaan dan maar op tijd slapen.
Dinsdag
Na een gesprek met Marius in het zwembad (om 7 uur!) en zo’n 30 baantjes zwemmen ontbijten we weer heerlijk aan het zwembad met eerst Marius en Rienk en vervolgens met Mieke. Internet doet het nog steeds niet….Om half 11 vertrekken we naar Uni Pikin, een organisatie die is opgericht door een Nederlandse vrouw en die nu gerund wordt door haar dochter. Ze hebben een soort Sociale Werkplaats waar schoolmeubeltjes worden opgeknapt en verder doen ze activiteiten met school- en buurtkinderen, met name gericht op taalontwikkeling en sport. Er lopen een MBOer en een HBOer stage dus Mieke en ik gaan er samen naar toe. Marjolein, de SPH studente, heeft het er erg naar haar zin. De begeleiding is er erg goed en er is van alles te doen en te ontwikkelen, een prima stageplek dus!
We hebben eerst een gesprek en krijgen vervolgens een rondleiding over het terrein. Het is indrukwekkend wat ze hier allemaal doen.
Daarna gaan we naar het VAT waar we ons bezoek nabespreken. Om 3 uur heb ik een afspraak op mijn hotelkamer met een van mijn studenten die problemen heeft op haar stage en nu een andere plek wil. Anderhalf uur lang bespreken we nieuwe mogelijkheden maar ook hoe het met haar gaat hier in Suriname.
Daarna hebben we (Mieke, Jolanda en ik) een eetafspraak met Tillie, een vriendin van Jolanda die nu in Suriname woont en hier veel kan betekenen voor de studenten van het Alfacollege. Het eten is heerlijk en het gesprek levert nog meer op dan wat we er van hadden verwacht dus zeer tevreden laten we ons door onze geestige taxichauffeur Anand naar het hotel brengen waar eindelijk het internet weer werkt!

Zo, dat ging inderdaad allemaal over WERK, dus ik ( Jol )zal ook nog maar even iets schrijven, al beleef ik het meeste van het werk ook mee, wat ik heel interessant vind.
Goed, wat valt me hier op : natuurlijk in de eerste plaats dat het HEET is, alhoewel meestal heel goed te doen. Maar geen wonder dat de mensen hier een heel ander tempo hebben dan wij. Ons daaraaan aanpassen valt nog niet mee. We zijn heel vroeg op, dat wel en 's avonds behoorlijk moe.Ik kijk nu heel anders tegen het land aan dan toen ik hier drie jaar geleden voor het eerst aankwam.Ben minder onder de indruk van de soms heel armelijke omstandigheden en huizen van mensen. India is echt een graatje erger.
Ben ik al blasé aan het worden ?Ik heb nu,ook omdat we meer midden in de stad logeren veel meer gezien van de ook prachtige, witte houten huizen die hier staan, kerken, winkels en het soms heel drukke verkeer. op sommige tijden van de dag krioelt alles door elkaar, file, dan is het weer doodstil.
Veel kledingwinkels met meestal nogal sjaggerijnig personeel. Fokje maakt er een sport van ze aan het lachen te krijgen en dat lukt haar meestal ook nog wel ook.
We eten elke dag heerlijk en anders. Surinaams, javaans, indonesisch, internationaal ( zoals gisteren ) Steeds zalig en meestal niet duur.
Het is hier dus fijn. Ontzettend leuk om Tillie weer te zien. Onze kinderen hebben vroeger zo veel met elkaar gespeeld en Tillie heeft heel wat keren mijn koters opgevangen als ik moest werken.Donderdag ga ik alleen bij haar op bezoek en kunnen we echt bijkletsen. Gisteravond ging het toch voor een deel over werk voor haar in de opvang van studenten.
Het enige irritante hier is dat ik natuurlijk weer regelmatig wordt aangevallen door van die heeeeel kleine gemene mugjes en dus onder de bulten zit.
Maar ja, je moet er wat voor over hebben.
Ja, en dit verslag is natuurlijk nooit zo spectaculair als ons vorige. Gelukkig maar nietwaar ?
lieve kikkerlandbewoners : keep smiling.
liefs van Jolanda