Het echte werk!
Door: Fokje
Blijf op de hoogte en volg Fokje
14 April 2010 | Zuid-Afrika, Port Elizabeth
Op maandagmorgen eerst Jozé van het vliegveld gehaald; toen we aankwamen stond ze net bij de bagageband dus we waren keurig op tijd. Na een kopje koffie op weg naar het eerste kindertehuis: Protea. De studenten die er stagelopen stonden ons al op te wachten; het gebeurt natuurlijk niet dagelijks dat een docent van de opleiding langs komt als je in Zuid Afrika stage loopt. Helaas moesten ze nog even wachten want we kregen eerst uitgebreid alle ins en outs van het tehuis en de stagiaires te horen van de directeur, een energieke en aanwezige persoonlijkheid met een duidelijke mening over hulpverlening.
In het kindertehuis zitten jongens en meisjes in verschillende leeftijdsklassen die al heel veel hebben meegemaakt. Ze hebben veel zorg, aandacht en discipline nodig en onze studenten kunnen daar een prima bijdrage aan leveren. Ik had al veel verhalen gehoord en gelezen over dit tehuis van diverse studenten en het was heel bijzonder om het nu eens echt te zien en de termen te herkennen waar over gesproken werd zoals het ik-boek, de circle of courage, het individual developmant plan (idp) etc.
Wel grappig en ook typerend voor de stijl van leidinggeven van deze directeur was dat hij het maar raar vond dat externe supervisoren veel geld krijgen voor het praten over de gevoelens van de studenten (alsof dat zo belangrijk is) terwijl hij erg veel tijd steekt in de begeleiding op de stageplaats en daar geen cent voor krijgt!
Het was leuk om te horen dat hij de studenten van de Hanzehogeschool beter vond dat alle andere HBOers uit Nederland hoewel hij wel wat leuke anekdotes te vertellen had over een paar daarvan!
Voor het doel van ons bezoek; MBO studenten samen met HBOers daar stage laten lopen, zag hij wel mogelijkheden.
Na het gesprek kregen we een rondleiding door de stagiaires die ons trots lieten zien wat ze allemaal al ontwikkeld hadden en we maakten kennis met een aantal kinderen die zelfs even voor ons gingen zingen.
Helaas hadden we geen tijd om lang te blijven want er stond nog meer op het programma; full speed langs een supermarket, wat sandwiches en fruit gescoord, dat op de parkeerplaats opgegeten en op naar het volgende tehuis; Mtr Smith Children’s haven. Een tehuis in een blanke woonwijk, veel groen, bloemen, grasvelden en keurig uitziende huisjes op het terrein; kinderen die redelijk geschoold zijn en geen thuis hebben om naar terug te gaan mogen hier blijven tot ze 18 zijn en zelfstandig de maatschappij in kunnen.
De directrice, dr. Crystal Watson, is een bijzondere vrouw; ze ziet er meer uit als de eigenaresse van een schoonheidsinstituut dan als directeur van een kindertehuis. Overal in haar kantoor hangen foto’s van haar en haar kleine schoothondje die ze haar baby noemt zit al snel bij mij op schoot te stinken en nieuwsgierig de gang van zaken gade te slaan.
Mrs Watson vertelt enthousiast over haar werk, de kinderen en over onze studenten die ze graag ziet komen en zelf begeleidt. Ik kom er achter dat studenten haar soms wijs maken dat ze hun verslagen niet in het Engels hoeven te schrijven zodat zij veel tijd steekt in het lezen van hun Nederlandse verslagen; Zuid Afrikaans is toch echt anders dan onze taal!
Zoals in alle tehuizen die we bezoeken legt ze er de nadruk op dat de kinderen voornamelijk moeten werken aan de verwerking van wat ze hebben meegemaakt. Ze gelooft in empowerment en loving care, onderwijs slaat pas aan als een kind z’n trauma’s heeft kunnen verwerken.
De zes dingen die een kind moet horen zijn: I love you, you are one in a million, you make me proud, great job, well done, you’re very special, I believe in you. Dat hoort trouwens iedereen graag!
Een paar van onze studenten hebben diepe indruk gemaakt door hun werk daar; Nienke staat zelfs op de foto in het jaarverslag.
Na een korte break in ons hotel die we gebruiken om snel wat mail te beantwoorden gaan we eten bij Peter en Daphne Morkel; een zeer gastvrij echtpaar dat gastgezin is voor heel veel vrijwilligers. Mijn dochter Adjana heeft er anderhalf jaar geleden 4 weken gelogeerd en zij heeft daar enorm van genoten. Het zijn mensen die iedereen in hun hart sluiten. We worden uitbundig omhelsd; so great to meet Adjana’s mother, such a lovely girl! In een soort veranda staat een grote ronde tafel waar na wat passen en meten 17 personen genieten van een heerlijke maaltijd; na het eten praten we nog even na en Peter overstelpt ons met zijn wijsheden waarvan er eentje bij ons blijft hangen; niemand kan een ander ongelukkig maken zonder zijn eigen toestemming.
Ik snap heel goed hoe geweldig dit moet zijn geweest voor Adjana!
Ook de zus van Daphne en haar man komen langs om mij te begroeten op dezelfde enthousiaste manier; een grote warme familie…
We moeten beloven dat we langer blijven als we weer in PE zijn want we gaan naar hun idee veel te vroeg naar ons hotel; moe van alle indrukken kletsen Joze en ik nog een poosje na en daarna gaan alle lichtjes wel uit.
Op dinsdag gaan we eerst naar Erica house, ook een kindertehuis en daarna brengen we een uitgebreid bezoek aan Enkuselweni, een jeugdgevangenis. Twee studenten van de Han die er nu stage lopen vertellen hun ervaringen, aangevuld door de directrice, en ze laten ons alles zien. In de eetzaal zie ik op de muur de namen van mijn studenten die hier vorig jaar hun stage hebben gedaan; ze hebben als afscheid samen met de kids een afdruk van hun handen op de muur gemaakt wat de grauwe ruimte aardig opfleurt.
Na een lunch, dit keer in de tuin van een restaurant, bezoeken we Childline Youth center; een organisatie die vergelijkbaar is met Bureau jeugdzorg en Elker samen; er werken enorm veel Social Workers en er zijn allerlei afdelingen die erg interessant zijn voor onze studenten. Ze hebben zelfs een afdeling adoptie!
De directrice en de Social Worker met wie we een gesprek voeren staan eerst wat sceptisch tegenover een stagiaire uit Nederland maar al snel weet ik ze te overtuigen van de mogelijkheden; kennisoverdracht, onderzoek door de student, extra mankracht als de student is ingewerkt etc en na een uurtje zijn ze helemaal om. Het feit dat onze studenten niet 5 mar 10 maanden stagelopen in het buitenland wordt door alle instellingen zeer op prijs gesteld; dit is veel beter voor de kinderen en het levert de instellingen ook wat op in plaats van dat ze alleen maar investeren!
We kijken terug op zeer vruchtbare bezoeken en zijn erg tevreden over het resultaat.
In het kindertehuis zitten jongens en meisjes in verschillende leeftijdsklassen die al heel veel hebben meegemaakt. Ze hebben veel zorg, aandacht en discipline nodig en onze studenten kunnen daar een prima bijdrage aan leveren. Ik had al veel verhalen gehoord en gelezen over dit tehuis van diverse studenten en het was heel bijzonder om het nu eens echt te zien en de termen te herkennen waar over gesproken werd zoals het ik-boek, de circle of courage, het individual developmant plan (idp) etc.
Wel grappig en ook typerend voor de stijl van leidinggeven van deze directeur was dat hij het maar raar vond dat externe supervisoren veel geld krijgen voor het praten over de gevoelens van de studenten (alsof dat zo belangrijk is) terwijl hij erg veel tijd steekt in de begeleiding op de stageplaats en daar geen cent voor krijgt!
Het was leuk om te horen dat hij de studenten van de Hanzehogeschool beter vond dat alle andere HBOers uit Nederland hoewel hij wel wat leuke anekdotes te vertellen had over een paar daarvan!
Voor het doel van ons bezoek; MBO studenten samen met HBOers daar stage laten lopen, zag hij wel mogelijkheden.
Na het gesprek kregen we een rondleiding door de stagiaires die ons trots lieten zien wat ze allemaal al ontwikkeld hadden en we maakten kennis met een aantal kinderen die zelfs even voor ons gingen zingen.
Helaas hadden we geen tijd om lang te blijven want er stond nog meer op het programma; full speed langs een supermarket, wat sandwiches en fruit gescoord, dat op de parkeerplaats opgegeten en op naar het volgende tehuis; Mtr Smith Children’s haven. Een tehuis in een blanke woonwijk, veel groen, bloemen, grasvelden en keurig uitziende huisjes op het terrein; kinderen die redelijk geschoold zijn en geen thuis hebben om naar terug te gaan mogen hier blijven tot ze 18 zijn en zelfstandig de maatschappij in kunnen.
De directrice, dr. Crystal Watson, is een bijzondere vrouw; ze ziet er meer uit als de eigenaresse van een schoonheidsinstituut dan als directeur van een kindertehuis. Overal in haar kantoor hangen foto’s van haar en haar kleine schoothondje die ze haar baby noemt zit al snel bij mij op schoot te stinken en nieuwsgierig de gang van zaken gade te slaan.
Mrs Watson vertelt enthousiast over haar werk, de kinderen en over onze studenten die ze graag ziet komen en zelf begeleidt. Ik kom er achter dat studenten haar soms wijs maken dat ze hun verslagen niet in het Engels hoeven te schrijven zodat zij veel tijd steekt in het lezen van hun Nederlandse verslagen; Zuid Afrikaans is toch echt anders dan onze taal!
Zoals in alle tehuizen die we bezoeken legt ze er de nadruk op dat de kinderen voornamelijk moeten werken aan de verwerking van wat ze hebben meegemaakt. Ze gelooft in empowerment en loving care, onderwijs slaat pas aan als een kind z’n trauma’s heeft kunnen verwerken.
De zes dingen die een kind moet horen zijn: I love you, you are one in a million, you make me proud, great job, well done, you’re very special, I believe in you. Dat hoort trouwens iedereen graag!
Een paar van onze studenten hebben diepe indruk gemaakt door hun werk daar; Nienke staat zelfs op de foto in het jaarverslag.
Na een korte break in ons hotel die we gebruiken om snel wat mail te beantwoorden gaan we eten bij Peter en Daphne Morkel; een zeer gastvrij echtpaar dat gastgezin is voor heel veel vrijwilligers. Mijn dochter Adjana heeft er anderhalf jaar geleden 4 weken gelogeerd en zij heeft daar enorm van genoten. Het zijn mensen die iedereen in hun hart sluiten. We worden uitbundig omhelsd; so great to meet Adjana’s mother, such a lovely girl! In een soort veranda staat een grote ronde tafel waar na wat passen en meten 17 personen genieten van een heerlijke maaltijd; na het eten praten we nog even na en Peter overstelpt ons met zijn wijsheden waarvan er eentje bij ons blijft hangen; niemand kan een ander ongelukkig maken zonder zijn eigen toestemming.
Ik snap heel goed hoe geweldig dit moet zijn geweest voor Adjana!
Ook de zus van Daphne en haar man komen langs om mij te begroeten op dezelfde enthousiaste manier; een grote warme familie…
We moeten beloven dat we langer blijven als we weer in PE zijn want we gaan naar hun idee veel te vroeg naar ons hotel; moe van alle indrukken kletsen Joze en ik nog een poosje na en daarna gaan alle lichtjes wel uit.
Op dinsdag gaan we eerst naar Erica house, ook een kindertehuis en daarna brengen we een uitgebreid bezoek aan Enkuselweni, een jeugdgevangenis. Twee studenten van de Han die er nu stage lopen vertellen hun ervaringen, aangevuld door de directrice, en ze laten ons alles zien. In de eetzaal zie ik op de muur de namen van mijn studenten die hier vorig jaar hun stage hebben gedaan; ze hebben als afscheid samen met de kids een afdruk van hun handen op de muur gemaakt wat de grauwe ruimte aardig opfleurt.
Na een lunch, dit keer in de tuin van een restaurant, bezoeken we Childline Youth center; een organisatie die vergelijkbaar is met Bureau jeugdzorg en Elker samen; er werken enorm veel Social Workers en er zijn allerlei afdelingen die erg interessant zijn voor onze studenten. Ze hebben zelfs een afdeling adoptie!
De directrice en de Social Worker met wie we een gesprek voeren staan eerst wat sceptisch tegenover een stagiaire uit Nederland maar al snel weet ik ze te overtuigen van de mogelijkheden; kennisoverdracht, onderzoek door de student, extra mankracht als de student is ingewerkt etc en na een uurtje zijn ze helemaal om. Het feit dat onze studenten niet 5 mar 10 maanden stagelopen in het buitenland wordt door alle instellingen zeer op prijs gesteld; dit is veel beter voor de kinderen en het levert de instellingen ook wat op in plaats van dat ze alleen maar investeren!
We kijken terug op zeer vruchtbare bezoeken en zijn erg tevreden over het resultaat.
-
14 April 2010 - 08:39
Janny:
Dag lieve Fokje, wat sta je toch allergelukkigst op de foto's. Ik geniet van je mooie verslagen: echt het eebn prachtige schrijfstijl!
Wat zal de tijd voor je vliegen!
Liefs van mij, Janny -
14 April 2010 - 10:54
Adjana:
Wat een mooie projecten heb je bezocht! Ik zou zo naar een toe willen om te komen werken. Leuk dat jij nu ook ervaren hebt hoe het is bij de fam. Morkel! Allemaal zo lekker herkenbaar!!
XxX -
14 April 2010 - 11:15
Anneke:
Dag lieve
Fokje,
Net je laatste 3 verslagen gelezen. Wat een bijzondere verhalen en wat schrijf je leuk!
Geniet nog van je laatste paar dagen in Z.A. - wij genieten mee.
liefs,
Anne -
14 April 2010 - 11:24
Jillis:
Wat heerlijk om al die bekende namen te horen.
Veel plezier nog... want naast werken is het natuurlijk vooral genieten :)
liefs, -
14 April 2010 - 16:36
Yoke:
wat moet dat geweldig zijn om te zien dat de studenten het ook daadwerkelijk goed doen op hun stage.
vergeet niet te genieten hoor...want je hebt een superdruk programma. maar naar de foto's te oordelen gaat dat wel lukken.
liefs yoke -
14 April 2010 - 17:58
Dinie:
Schrijven zit je gewoon in het bloed volgens mij!
Druk programma hoor,zo te zien geniet je er wel van! Liefs Dinie -
14 April 2010 - 20:24
Jolief:
dag lieverd,
nou, ik zal ook maar eens reageren want elkaar via de skype zien en spreken lukt de laatste dagen niet zo goed met onze drukke agenda's.Heerlijk om te zien dat je het goed hebt. Wat had ik een mooie filmpjes kunnen maken van al die instellingen ! Of heb je dat zelf toch ook kunnen doen ? De werkveldconf. ging erg goed. Je kunt dus wel gemist worden daar...Mijn workshop was inspannend, maar aan het eind had ik er toch een heleboel om ! het begint hier thuis nu wel erg saai te worden. Ik ben er haast niet en de poezen vinden het maar niets,zo zonder knuffels. Ik ook trouwens. Ik mis je.
xxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
