Afscheid van Paramaribo

Op donderdagochtend had ik een afspraak met Joanna bij haar stage-instelling; het Ministerie van Sociale Zaken en Volkshuisvesting. Ze had wel gezegd dat het in de kelder van het (haveloze) gebouw was maar wat ik aantrof was niet te beschrijven...
Ik kwam in een donkere ruimte terecht met een betonnen vloer; geen ramen, wel verschillende deuren waarop steeds stond ‘ eerst kloppen’, maar niet wat er dan achter die deur zat. Na verschillende mensen te hebben gestoord in hun gesprek kwam ik uiteindelijk in een ruimte met tafels en iets wat op een bureau leek en Joanna! Ik was bij de afdeling Maatschappelijk Werk!

Haar leidinggevende wilde maar wat graag van alles vertellen over het werk op de afdeling en over Joanna’s functioneren en hij werd aangevuld door een gezinscoach die was opgeleid door Betty Mijlof en met wie Joanna vaak velddienst mag doen (bij gezinnen op bezoek). Na een uur werd er nog een dame bij gehaald die ook een stukje begeleiding doet. Helaas was toen Joanna eindelijk aan de beurt was om wat te vertellen de accu van de camera leeg maar dat vond Joanna wel prima want zonder camera praat het veel gemakkelijker…

De indruk van deze stageplaats was dat een student er veel kan leren als ie maar creatief is en geduld heeft want er zijn weinig middelen en er moet gewerkt worden met veel verschillende culturen en complexe problematieken.

Later op de dag moest Joanna er toch nog aan geloven; de accu was weer opgeladen en na haar supervisie van Royza op het terras van het VAT hebben we in de Palmentuin nog een stuk gefilmd over Joanna’s belevenissen in Suriname.
Daarna heb ik nog heel gezellig een biertje gedronken en saotosoep gegeten bij het VAT met Joanna, Ragnar en Rodney en toen was het tijd om afscheid te nemen van mijn studenten! Het was ontzettend leuk om ze op te zoeken in Suriname…

De volgende dag moesten Marius en ik om 3 uur opstaan want om 7 uur vertrok het vliegtuig naar Aruba. Alles verliep prima tot we het vliegtuig gingen verlaten. Mijn laptop zat niet meer in de bagagebak boven mijn hoofd! Ik rende naar voren om te zien wie mijn laptop had meegenomen en vertelde aan het cabinepersoneel dat ik mijn laptopbag kwijt was. Ik was best in paniek want in die tas zaten ook alle opladers van de telefoons en camera’s + mijn usb sticks.
Gelukkig bleek na een stressvol kwartiertje dat de laptop toch nog in de cabine lag, de stewardess had hem in een andere bak gelegd…Ik voelde me echt zo’n stresskip maar was erg blij dat ik mijn leppie weer in mijn armen kon sluiten.
Goodbye Paramaribo, Aruba, here I come!