Aruba

Om een uur of half 11 waren we op vrijdagochtend in het hotel (aan zee) waar onze kamer nog niet klaar was; we hebben toen maar vast gelunched aan het strand want om half 1 moesten we bij Imeldahof zijn, een kindertehuis waar in september een stagiaire van SPH naar toe gaat.
Gelukkig hadden we na de lunch (jawel, weer een salade)nog even tijd om ons op te frissen en we waren precies op tijd op onze afspraak waar we een rondleiding kregen door het tehuis dat uit de locaties Marijke, Irene, Margriet en Beatrix bestaat. Het zag er allemaal keurig uit met prachtige wandschilderingen en de begeleiding kwam vakkundig over. Sinds een paar jaar werken er niet alleen MBO maar ook HBOers wat de instelling een stuk aantrekkelijker maakt als stageplaats. De directrice, Dynia Abbath, gaat helaas naar Nederland omdat haar man daar minister van Aruba is geworden en zij dus andere verplichtingen gaat krijgen.
Na het bezoek aan Imeldahof ging Marius naar zijn afspraak en ik had even tijd om aan en in het zwembad bij te komen van de reis. Daarna kreeg ik van Marius de eerste rondleiding (hij heeft hier gewoond en weet alles van het eiland) en die hebben we afgesloten met een etentje in een restaurant op het water waar we de zon in de zee zagen zakken en allerlei soorten vissen konden zien zwemmen, springen en naar brood happen. Hoewel Marius zeer aangenaam gezelschap is miste ik op zo’n romantisch moment toch de aanwezigheid van Jolanda….

Vanochtend hebben we voor het ontbijt eerst een duik genomen in de Oceaan; het is heerlijk om steeds zomaar te kunnen zwemmen!
Na het ontbijt heeft Marius me een volgende rondleiding geven waarbij hij heel boeiend heeft verteld over de geschiedenis van het eiland.
Het is een eiland waar geen Antillianen wonen maar Arubanen en zij hebben vaak een lichte huidskleur. Alleen in Chocolate city (de echte naam ben ik even kwijt) zijn de mensen donker (en zelfs de kippen, ik zag er eentje met zwarte kuikentjes).
Het waait hier de hele dag en dat kun je zien aan de bomen die helemaal scheef gewaaid zijn en aan mijn haar dat alle kanten uitstaat! De temperatuur is zo rond de 30 graden en het is erg droog waardoor het landschap er vaak dor uitziet met heel veel cactussen.
De huizen zijn soms felgekleurd en er zijn prachtig bloeiende bomen. De erg rustige stranden zijn wit met rieten parasols en een azuurblauwe zee; net een foto uit een vakantiemagazine.
Er is een enorme olieraffinaderij die eens aan veel inwoners werk verschafte maar nu ongebruikt staat met alle gevolgen van dien.
De inwoners zijn overwegend katholiek maar er is ook een synagoge en een protestantse kerk; ik zag zelfs een gebouw van de 7e dag adventisten…De kerkhoven zijn zeer kleurrijk met alle soorten plastic bloemen die je je maar kunt voorstellen.

Het verkeer is geciviliseerd; als je wilt oversteken wachten de auto’s wat na een week in Paramaribo erg bijzonder voelt! Het is een eiland waar ik best een zomervakantie door zou willen brengen!
Nu is het zaterdagmiddag en ik ben aan het werk in plaats van aan het zwembad; hoe gestoord kun je zijn! Morgen nog even genieten van dit prachtige eiland en dan door naar Curaçao waar ik alleen al op maandag vanaf 8 uur s ochtends 5 afspraken heb staan!