Kerala; dansen, vallen en opstaan...

We zijn nu een paar dagen in Fort Cochin, waar we logeren in een friendly holiday resort met een gastheer die zeer gastvrij is en alles voor ons regelt zoals treintickets naar Goa, kaartjes voor een dansvoorstelling, massage, houseboat met overnachting op de backwaters, taxi met driver voor 4 dagen etc. Wij hoeven ons nergens zorgen over de maken; hij regelt alles voor ons en nu hebben we echt het honeymoongevoel...
Gisteren hebben we eerst ontbeten in een zeer Indiaas tentje waar we thee met melk kregen (bah), croissants die naar worst smaakten maar ook lassi, gebakken eieren, pannenkoeken met banaan erin, toast met tomaat ertussen etc...Daarna op stap om het dorp te verkennen. We hebben hier allebei het Paramaribogevoel; de omgeving heeft veel overeenkomsten alleen de bevolking is veel vriendelijker. Na 20 keer nee te hebben gezegd tegen een Rikshadriver (als we terugkomen komen kunnen we alleen nog maar no, thank you zeggen) heeft nummer 21 ons toch zover gekregen om in zijn 'Ferrari' te stappen en hebben we een spicemarket bekeken, een museum en een gingerwarehouse. De spicemarket was meer een soort opslagplaats dan een markt en we moesten alle kruiden ruiken en proeven, best interessant...Om 5 uur was er een voorstelling van de beroemde dansschool die vlakbij ons hotel is; eerst zag je hoe de dansers zich gingen beschilderen; een kunst op zich. Daarna kregen we een demonstratie van alle lichaamstaal die ze gebruiken (het is een studie van 4 jaar); wat ze alleen al met hun ogen kunnen; ongelooflijk!
Uiteindelijk kregen we een soort dans te zien waarvan we de uitleg op papier hadden gekregen; het was prachtig, kleurrijk en indrukwekkend!
De foto's komen nog!
Op weg naar een restaurant was het ineens pikdonker op straat omdat de stroom uitviel en ik liep langs de kans van de weg en viel in een betonnen goot van een halve meter diep...Dat was schrikken! Ik kon niet opstaan want ik viel bijna flauw van de pijn en er kwamen allemaal mensen om heenstaan...Toen ik ze hoorde praten over een ziekenhuis was ik snel weer op de been; dat leek me geen goed idee! Een klein jongetje die een paar huizen verder in het voorportaal van een leegstaand huis woonde nam ons mee en ik moest bij het licht van een olielampje op een krukje zitten en zijn moeder ging mijn been inspecteren en daarna masseren met olie. De schade viel mee; schaafwonden en nu ook blauwe plekken. Het jongetje woonde daar met zijn vader, moeder en zusje want hun huis was verwoest door de tsunami. Hun vader paste op het leegstaande huis, de vrouw deed schoonmaakwerk voor 15 rupees per dag en de vader dronk savonds bier ergens in het dorp. Eten hadden ze nog niet gehad hoewel ze dat eerst niet wilden toegeven. Dat voelt zo raar; wij op weg naar een reastaurant en zij met een lege maag in een voorportaal van een leeg huis zonder wat dan ook...Natuurlijk hebben we geld gegeven voor eten dat ze met moeite wilden aannemen.
Ze waren zo zorgzaam en vriendelijk; vandaag gaan we op bezoek, dat hebben we beloofd...
Daarna toch maar uit eten in een eenvoudig restaurant waar we aan tafel kwamen te zitten met een Zweedse vrouw die bij de bruiloft was geweest van haar vriendin uit Riga die net getrouwd was met een inwoner van Kerala. Eeen boeiende maaltijd in verschillende talen!
Nu is het dinsdag; morgen maken we een tocht op een houseboat over de backwaters met overnachting, daarna toeren we naar een theeplantage met tussenstop ergens en maandagavond gaan we met de nachttrein naar Goa.
Heel veel liefs uit Kerala en bedankt voor jullie berichtjes!
Jolanda en Louwina