Met de slowboat over de Mekong

Met big hugs namen we vroeg in de ochtend afscheid van onze gastheer en gastvrouw van Hotel Day Waterfront, ze waren ontzettend lief voor ons geweest tijdens ons noodgedwongen verlengde verblijf.
Daarna onder begeleiding van iemand van Nagi of Mekong, onze 'touroperator', op naar de douane, een hele belevenis. Met de bus naar de grens, een stempel halen als bewijs van het verlaten van Thailand, formulieren invullen, met de bus naar de volgende grenspost om Laos in te komen en daarna eindelijk naar de boot.
We waren met een groepje van acht personen dus ruimte genoeg op de boot waar 40 reizigers op kunnen. Je kon zelfs even languit liggen om te slapen waar sommigen van ons dankbaar gebruik van maakten....
De boten zijn allemaal eigendom van een gezin dat ook leeft op de boot. Iedereen helpt mee en de kids zitten in een internaat als ze naar school moeten, ongeveer net zo als de vrachtboten bij ons.
Wij hebben de luxe versie genomen waarbij alles is geregeld, lekker relaxed. Twee hotelovernachtingen, eten en drinken op de boot en vervoer van en naar de hotels zit er bij in.
Het varen was heerlijk, de boot ging net snel genoeg om de omgeving te zien en er was een lekker briesje...Na een poosje werd alle groen aan de oevers steeds hetzelfde en werd het tijd om de medepassagiers beter te leren kennen. Twee grappige dames uit Maleisië, een ontzettend leuke meid uit LA, een Engels stel dat in New Zealand woont en een Engelse jonge meid die in Vietnam les geeft plus een stel uit Oostenrijk. Hele levensverhalen en dilemma's zijn uitgewisseld tijdens de boottocht; leuk om zo ook van alles te horen over gewoontes en gebruiken in andere landen...
De lunch was heerlijk, lekker gezond en niet spicy....
In de loop van de middag gingen we een tribal village aan de oever van de rivier bezoeken. Dat voelde erg ongemakkelijk, net een soort van apies kijken. De mensen leefden daar in pure armoede. De gids vertelde dat de mannen de hutten op palen maakten en verder was hun enige bijdrage het verwekken van kinderen.
De vrouwen zorgden voor alles, voor het huishoudelijke gedeelte en voor het verbouwen van groente en voor het vangen van de vis. Ze kregen geen geld van de regering, alleen wat rijst. Als ze wat nodig hadden dan verkochten ze een varken, daarvan liepen er aardig wat rond in de modder waarop het dorpje was gebouwd.
Er was geen speelgoed te bekennen maar er was gelukkig wel een schooltje...
En heel bijzonder; er hingen grote schotelantennes aan sommige hutjes, erg bizar...
Ik besef me elke dag weer hoe rijk we zijn in Nederland, en ook dat hoe rijker je bent, hoe meer je nodig lijkt te hebben om je gelukkig te voelen...In Chiang Mai zei een van de nailladies tegen ons; how lucky you are to be able to travel...Zij kwam niet verder dan van huis naar de massagesalon, 7 dagen per week van 10 tot 10...

Om een uur of vijf zat de eerste dag varen erop; we werden naar een heerlijk hotel gebracht aan het water met een prachtig uitzicht en fijne bedden. Het contrast met het dorpje Pakbeng zelf was enorm; het zag er heel armoedig en rommelig uit. Alle boten die vanaf Thailand naar Luang Prabang varen stoppen in Pakbeng voor een overnachting, toch is daar afgezien van alle restaurantjes en een paar resorts weinig van te merken qua welvaart.
Wij aten in een soort van pizzatent, het leek ons voor de afwisseling wel eens leuk om wat anders te eten dan rijst. Dat bleek een vergissing; de pizza's waren met tomatenketchup bereid en dus mierzoet wat Jol een slapeloze nacht bezorgde vanwege de misselijkheid. We wisselen het een beetje af qua gezondheid zeg maar...
De volgende ochtend lekker ontbeten met uitzicht op de rivier, een olifant gespot aan de overkant en daarna weer lekker op onze boot verder gevaren.
Aan de oevers veel groen en af en toe wat mensen met rieten hoeden op die de vaat of de was doen in de rivier, heel veel onbemande hengels, een enkel vissersbootje, soms wat koeien, geiten of groepjes honden en heel sporadisch een hutje of huisje....
Na een paar uur varen was het tijd om de benen te strekken; een klim naar een andere tribal village, deze keer konden we er zelfgeweven sjaals en armbandjes en geborduurde kleedjes kopen. Als er geshopt kan worden is deze shopaholic van de partij, helemaal als het voor een goed doel is...het was ongelooflijk zoveel sjaals er te koop werden aangeboden, er kwam geen eind aan. Eerst werden we belaagd door allemaal kinderen met koopwaar en daarna volgden de kraampjes met volwassen dames die ook allemaal hun koopwaar wilden slijten.
Na drie sjaals en een geborduurd kleedje besloot ik om het over een andere boeg te gooien; bij de plaatselijke shop heb ik zakken vol met een soort van snoep gekocht en dat vrolijk uitgedeeld aan jong en oud en dat leverde veel 'sawadee's' op en vrolijke gezichten...
Het volgende stoppunt was een soort van tempel in een grot; in de laagste grot waren 2500 budda's en in de hogere, die wij maar hebben overgeslagen, iets van 5000. Pin me er niet op vast, ik heb ze niet nageteld...Wel hebben we wat bloemen met wierook gekocht en geofferd...
Om half vijf kwamen we aan op de stijger van Luang Prabang, vandaar werden we met een taxibusje naar ons gasthuis gebracht waar weer nieuwe avonturen op ons wachten. Het guesthouse viel in eerste instantie wat tegen na de vorige twee met hun schitterende uitzichten over de Mekongrivier; het heeft een uitzicht over een rommelige binnenplaats en binnen is het ook wat chaotisch maar we hebben een kamer met een goed bed, wifi, airco en een warme douche, wat kan een mens zich nog meer wensen!
We hebben voor het eerst Laosfood gehad in een erg sfeervol restaurant vlak bij het guesthouse en dat was weer heel anders dan Thais. Ook erg lekker!
Nu nog even chillen met onze Ipads en dan lekker uitrusten van alle indrukken!
Sawadee....