Hoe kom ik weer thuis?

Vandaag vroeg op; om kwart voor 9 zou Wouter, de collega van Martijn in Kaapstad, ons ophalen voor een bezoek aan een kindertehuis en aan het MKI; beide instellingen liggen in een towship dus de reis er naar toe was al erg boeiend.
Helaas was de contactpersoon van het kindertehuis afwezig, alleen Rosie, een big mama, was er en zij kon niets vertellen over stagiaires, dan moesten we volgende week maar terug komen. We kregen wel een rondleiding over het terrein; een paar huisjes zijn gedoneerd door Elton John en zijn handtekeing stond op de muur; momenteel zijn ze aan het bouwen met een oranje huis (gedoneerd door een firma in Nederland, dat straks Holland house gaat heten en een Nederlandse vlag krijgt!) Daar zullen we Willem en Maxima dan wel zien tijdens de worldcup!
De opzet van het tehuis is zo dat in elk huisje twee ouders wonen die voor een stuk of 8 kinderen zorgen van verschillende leeftijden om zoveel mogelijk een normale leefomgeving te creeren.

Naast het tehuis is het kantoor van het MKI, een Nederlandse stichting die veel doet aan voorlichting in de townships over HIV en TBC waarbij ze de mensen uit de township inzetten om te helpen als een soort bemiddelingsbureau; ze werken weer samen met 3 vrouwen waarvan er eentje een Nederlandse arts is. Deze vrouwen werken met verschillende projecten, o.a.de tutubus die door de township rijdt om mensen te testen op aids en TBC en we zien veel mogelijkheden voor onze studenten.
Een paar lokale jonge mannen zijn opgeleid door het MKI om als gids op te treden; we worden door de township geleid, proeven zelfgebrouwen bier dat in een blik wordt opgediend en dat volgens traditie door mannen geknield en door vrouwen gewoon zittend wordt gedronken, Het blik rouleert...

De jongens vertellen over hun leven daar, over hun dromen en over de realiteit...We hebben echt contact en ik neem met pijn in mijn hart afscheid omdat ik niks voor ze kan doen...Ze willen ook zo graag een opleiding tot social worker...

Na een snelle lunch langs de weg stappen we over in de auto van Karin Comer die ons naar een afkickcentrum brengt waar het geloof als een belangrijke factor wordt gezien bij het afkicken. In de hal staan wtee doodskisten als afschrikwekkend voorbeeld van waar je terecht komt als je drugs blijft gebruiken.
Ik ben niet onder de indruk van de spraakwaterval die we over ons heen krijgen van de caretaker...

Later op de dag proberen we in te checken omdat we morgen naar huis zouden moeten vliegen; uiteindelijk lukt het, nu maar afwachten of het vliegtuig daadwerkelijk gaat vertrekken morgen! Het schijnt een ramp te zijn in de lucht.

Hopelijk lig ik zondag weer in mijn eigen bed....